ขั้นตอนการตรวจสอบความสามารถในการละลายของสารประกอบอินทรีย์
ปริมาณของวัสดุที่จะใช้สำหรับการทดสอบการละลายนั้นค่อนข้างยืดหยุ่น ใช้ของเหลว 2-3 หยดหรือของแข็งประมาณ 10 มก. นอกเสียจากว่าของแข็งจะเป็นผงละเอียดอยู่แล้ว ให้บดของแข็งจำนวนเล็กน้อยบนกระจกนาฬิกาด้วยไม้พาย อย่าชั่งน้ำหนักของแข็ง เพียงใช้แค่พอท่วมปลายไม้พายเล็กๆ ผู้สอนของคุณจะสาธิตวิธีการประมาณจำนวนเงินที่ถูกต้อง ใส่ของแข็งหรือของเหลวที่คุณไม่รู้จักในปริมาณที่เหมาะสมลงในหลอดทดลองขนาดเล็ก แล้วดำเนินการทดสอบความสามารถในการละลายต่อไปนี้.
1) ความสามารถในการละลายน้ำ
เติมน้ำประมาณ 6 หยดลงในหลอดทดลองที่มีของที่คุณไม่รู้จัก เขย่าหลอดและ/หรือคนด้วยแท่งแก้วกวน สารละลายที่ไม่รู้จักที่ละลายได้จะสร้างสารละลายที่เป็นเนื้อเดียวกันกับน้ำ ในขณะที่ของเหลวที่ไม่ละลายน้ำจะยังคงเป็นเฟสที่แยกจากกัน ของเหลวที่ละลายได้ในน้ำอาจเป็นสารประกอบมีขั้วที่มีน้ำหนักโมเลกุลต่ำที่มีคาร์บอนไม่เกิน 5 อะตอมหรือน้อยกว่าก็ได้ คุณสามารถเติมน้ำเพิ่มได้ถึง 1 มล. หากสารประกอบของคุณไม่ละลายอย่างสมบูรณ์ด้วยปริมาณที่น้อยลง
ตรวจสอบค่า pH ของน้ำเพื่อดูว่าค่าที่คุณไม่ทราบนั้นละลายในน้ำได้บางส่วนหรือทั้งหมดหรือไม่ และดูว่าสารประกอบของคุณเปลี่ยนค่า pH ของน้ำหรือไม่
- กระดาษ pH เปลี่ยนเป็นสีแดง: สารประกอบที่เป็นกรดที่ละลายน้ำได้
- กระดาษ pH เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน: สารประกอบพื้นฐานที่ละลายน้ำได้
- กระดาษ pH ไม่เปลี่ยนสี: สารประกอบที่เป็นกลางที่ละลายน้ำได้หรือสารประกอบที่ไม่ละลายน้ำ
สารประกอบอินทรีย์ที่ละลายได้ในน้ำโดยทั่วไปคือสารประกอบมีขั้วที่มีน้ำหนักโมเลกุลต่ำซึ่งมีคาร์บอนไม่เกิน 5-6 อะตอมหรือน้อยกว่า
เหตุใดจึงไม่จำเป็นต้องระบุค่า pH ของการทดสอบการละลายของกรด-เบสที่เหลืออยู่ (#2-#4)
การทดสอบความสามารถในการละลายของกรดเบส:
[โปรดเขียนปฏิกิริยาเคมีทั่วไปสำหรับข้อใดข้อหนึ่งเชิงบวกผลการทดสอบความสามารถในการละลายที่คุณได้รับสำหรับสารประกอบที่คุณไม่รู้จัก ปฏิกิริยาของคุณควรแสดงให้เห็นว่าสารประกอบอินทรีย์ที่มีหมู่ฟังก์ชันเฉพาะสามารถละลาย/ทำปฏิกิริยาในสารละลายที่เป็นน้ำได้อย่างไร]
2) ความสามารถในการละลาย NaOH 5%
เติม NaOH 5% ประมาณ 1 มล. ในปริมาณเล็กน้อย ๆ ละประมาณ 6 หยด ลงในหลอดทดลองที่คุณไม่รู้จัก เขย่าหลอดทดลองอย่างแรงหลังจากเติมตัวทำละลายแต่ละส่วน ความสามารถในการละลายจะถูกระบุโดยการก่อตัวของสารละลายที่เป็นเนื้อเดียวกัน การเปลี่ยนสี หรือการวิวัฒนาการของก๊าซหรือความร้อน ถ้าละลายได้ แสดงว่าคุณไม่รู้จักมีพฤติกรรมเป็นกรดอินทรีย์ กรดอินทรีย์ที่พบมากที่สุดคือกรดคาร์บอกซิลิกและฟีนอล กรดคาร์บอกซิลิกมักถูกพิจารณาว่าเป็นกรดที่แรงกว่าฟีนอล แต่กรดทั้งสองชนิดนี้จะทำปฏิกิริยากับ NaOH (เบสแก่)
3) 5% NaHCO3ความสามารถในการละลาย
เติม NaHCO 5% ประมาณ 1 มล3ในส่วนเล็ก ๆ ประมาณ 6 หยดต่อหลอดทดลองที่มีสิ่งที่คุณไม่รู้จัก เขย่าหลอดทดลองอย่างแรงหลังจากเติมตัวทำละลายแต่ละส่วน ความสามารถในการละลายจะถูกระบุโดยการก่อตัวของสารละลายที่เป็นเนื้อเดียวกัน การเปลี่ยนสี หรือการวิวัฒนาการของก๊าซหรือความร้อน หากละลายน้ำได้จะเป็นกรดอินทรีย์แก่ ถ้าไม่ใช่ ก็แสดงว่าเป็นกรดอินทรีย์อ่อน ถ้าละลายใน NaOH กรดอินทรีย์อ่อนที่พบมากที่สุดคือฟีนอล โดยทั่วไป กรดคาร์บอกซิลิกเท่านั้นที่จะทำปฏิกิริยากับ NaHCO3.
4) ความสามารถในการละลายของ HCl 5%
เพิ่มประมาณ 1 มล. ของ 5% HCl; ในส่วนเล็ก ๆ ประมาณ 6 หยดต่อหลอดทดลองที่มีสิ่งที่คุณไม่รู้จัก เขย่าหลอดทดลองอย่างแรงหลังจากเติมตัวทำละลายแต่ละส่วน ความสามารถในการละลายจะถูกระบุโดยการก่อตัวของสารละลายที่เป็นเนื้อเดียวกัน การเปลี่ยนสี หรือการวิวัฒนาการของก๊าซหรือความร้อน หากสารประกอบของคุณละลายน้ำได้ HCl แสดงว่าเป็นเบสอินทรีย์ เอมีนเป็นฐานอินทรีย์ที่พบมากที่สุด
หากไม่ละลายในสารละลายทั้งหมด แสดงว่าสารที่คุณไม่รู้จักนั้นไม่ใช่สารประกอบอินทรีย์ที่เป็นกรดหรือเป็นเบส
พี.เคกค่าของสารประกอบอินทรีย์และอนินทรีย์ที่เลือก
(สำหรับรายการค่า pKa ที่สมบูรณ์เพิ่มเติม โปรดดูhttp://www2.lsdiv.harvard.edu/labs/evans/pdf/evans_pKa_table.pdf
| สารประกอบ | พี.เคก |
| ชม2อ | 15.7 |
| ค6ชม5OH (ฟีนอล) | 9.95 |
| HCl (กรดไฮโดรคลอริก) | -8.0 |
| ช3COOH (กรดอะซิติก) | 4.76 |
| ชม2ดังนั้น4(กรดซัลฟูริก) | -3.0 |
| ช3ช2เอ็นเอช3+ (โปรตอนเอทิลเอมีน) | 10.6 |
| ช3คอนเอช3+ (โปรตอนอะเซตาไมด์) | 15.1 |
| เอชซีโอ3- (ไฮโดรเจนคาร์บอเนตไอออน) | 10.3 |
